بخشی از متن:
بررسي و ارزيابي پيش‌بيني‌هاي برنامه سوم توسعه جمهوري اسلامي در حرکت به سوي جامعه اطلاعاتي:
مسئولان
برنامه‌ريزي کشور با ارزيابي برنامه‌هاي توسعه پس از انقلاب (برنامه‌هاي
اول و دوم توسعه) به اين جمع‌بندي رسيدند که توسعه در ايران بايد به صورت
همه جانبه دنبال شود و تأکيد خاص بر يک جنبه از توسعه و غفلت از جنبه‌هاي
ديگر، موجب عدم توفيق برنامه مي‌شود. حتي در جنبه خاص مورد نظر، دغدغه‌هاي
آنان در تدوين برنامه سوم شامل «جواني جمعيت و مشارکت خواهي آنان در
عرصه‌هاي فرهنگي، سياسي، اجتماعي و اقتصادي به دليل توسعه سطوح آموزشي، رشد
شهرنشيني، گسترش ارتباطات، افزايش نرخ بيکاري و عقب ماندگي علمي و فني
کشور در عرصه‌هاي بين‌المللي» بوده است.
يکي از موضوعات مهم که در
برنامه سوم توسعه بدان پرداخته شده، چگونگي رسيدن به «جامعه اطلاعاتي» است؛
زيرا اين موضوع از شاخص‌هاي اصلي رشد و توسعه، تثبيت جايگاه جهاني و رهايي
کشور از اقتصادي نفتي به شمار رفته و مزيت‌هاي نسبي کشور در بخش‌هاي
نرم‌افزاري و سخت‌افزاري مي‌تواند روند پيشرفت به سمت جامعه اطلاعاتي را
سرعت بخشد.
با اين همه، روي ديگر سکه برنامه‌هاي توسعه نشان مي‌دهد
چالش‌هاي موجود، بر سر راه جامعه اطلاعاتي، موجب بروز تناقض‌هاي جدي در
نظام برنامه‌ريزي کشور شده است.
عمده‌ترين چالش‌هاي فراروي کشور، در زمينه جامعه اطلاعاتي، چنين برشمرده مي‌شود:
– ضعف نظام اداري و بورو کراتيک کشور به لحاظ نرم‌افزاري و سخت افزاري؛
– فقدان زير ساخت‌هاي مناسب علمي، فني و فن‌آورانه؛
– کمبود نيروي انساني متخصص و ورزيده؛
– وجود نظرگاه‌هاي متناقض در بخش‌هاي گوناگون برنامه، به ويژه در بخش‌هاي فرهنگ و فن‌آوري‌هاي ارتباطي؛
– برتري و تسلط ديدگاه‌هاي منفي نسبت به فن‌آوري‌هاي نوين ارتباطي، مانند اينترنت، ماهواره و … در برنامه سوم.
نويسندة
اين مقاله مي‌کوشد، ابعاد گوناگون برنامه سوم توسعه را در خصوص چگونگي
شکل‌گيري جامعه اطلاعاتي در ايران، چشماندازهاي وضعيت فن‌آوري‌هاي نوين
ارتباطي، سياست‌ها ياتخاذ شده و موانع و چالش‌هاي موجود، مورد بررسي قرار
دهد و براي تدارک برنامة چهارم توسعه، چشماندازهاي روشن‌تري را مطرح کند.
